واتانابه و همکاران [12] گزارش دادند که دختران در استفاده از کفش بیشتر از پسران سازگار بودند. در مقابل، والدین سطوح بالاتری از پوشیدن کفش را در میان پسران پیش جیوه در تلویزیون قدیمی نسبت به دختران در مطالعه Ayode و همکاران گزارش کردند [11].
این تناقضات نشان دهنده نیاز به تلاش بیشتر برای پویایی جنسیتی در استفاده محافظتی از کفش در میان کودکان روستایی در سن مدرسه است.
موقعیت ممتاز دختران در حمایت از استفاده از دمپایی روفرشی ممکن است به عوامل فرهنگی یا اقتصادی مرتبط باشد که نیاز به بررسی بیشتر دارد.
استفاده از کفش‌های محافظ با افزایش سن و پیشرفت تحصیلی کودکان افزایش می‌یابد – با افزایش سن و پیشرفت به کلاس‌های بالاتر، احتمال استفاده منظم از کفش‌های محافظ بیشتر در کودکان بیشتر می‌شود.
این ممکن است به تمایل والدین به ارائه کفش برای کودکان در سنی که در مدرسه ثبت نام می کنند، مرتبط باشد [13].
با افزایش سن، کودکان نیز شروع به درآمدزایی از طریق تجارت خرد خودکار اکلیلی سایر وسایلی می کنند که به آنها اجازه می دهد کفش داشته باشند.
با این حال، استفاده نامناسب از کفش در اوایل دوران کودکی احتمالاً احتمال استفاده روزانه و تمام روز از کفش در بزرگسالی را به عنوان عاداتی که در دوران کودکی به‌عنوان پیش‌بینی کننده عادت‌های بزرگسالی چوب گردو شده است، محدود می‌کند [47،48]. ناهماهنگی استفاده از کفش در بین 50 درصد از کودکان در سن مدرسه در این مطالعه و یافته های مشابه در مطالعات قبلی [11،12] لزوم ترویج استفاده از کفش از دوران کودکی را تایید می کند.
- منابع:
- تبلیغات:
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.